HİÇ SORDUN MU KENDİNE


Herkes kendi penceresinden 
Görmek istediği gibi
Bakar etrafa
Kimi hak verir
Kimi sessiz kalır
Kimi de
Yargısızca 
Kendi düşüncesinin 
Doğruluğunda
Karşıyı suçlarcasına
Konuşma fırsatı bile vermeden
İnfaz edercesine 
Hüküm verirler 
Kendilerine göre
Sanki her gördükleri
Duydukları 
Okudukları
Doğruymuş gibi
Ve bu durumda
Yaşanılanlar 
Yaşamı çok acımasız yapıyorken
Yoruldum hayat yorumdum diyerek
Ruhunu
Bedenini
Duygularını
Çıkmazlardan 
Çıkarmak istercesine
Gidip bir kıyıya oturup
Saatlerce seyretsen denizi
Dinlesen
Dalgaların sesini
Pişmanlığınla
Kırgınlığınla
Haksızlığa 
Vefasızlığa
Uğramışlığınla
Mahkum olurken
İçinde oluşan yaran
Ya iyileşir
Ya iyileşmez
Yada 
Ruhunun derinliklerine gizlenmiş olarak kalır
Zamanla aralanır
Belki 
Kapattığın
Kapılar
Pencereler
Ve geçmez dediğin günlerin 
Kaçıncı yarısındasındır
Düşüncesindeyken 
Durup
Hiç sordun mu kendine
Hayatın acımasız olduğu gibi
İnsanların da acımasız olduğunu..

               Serap KAPLAN