Herkes kendi penceresinden
Görmek istediği gibi
Bakar etrafa
Kimi hak verir
Kimi sessiz kalır
Kimi de
Yargısızca
Kendi düşüncesinin
Doğruluğunda
Karşıyı suçlarcasına
Konuşma fırsatı bile vermeden
İnfaz edercesine
Hüküm verirler
Kendilerine göre
Sanki her gördükleri
Duydukları
Okudukları
Doğruymuş gibi
Ve bu durumda
Yaşanılanlar
Yaşamı çok acımasız yapıyorken
Yoruldum hayat yorumdum diyerek
Ruhunu
Bedenini
Duygularını
Çıkmazlardan
Çıkarmak istercesine
Gidip bir kıyıya oturup
Saatlerce seyretsen denizi
Dinlesen
Dalgaların sesini
Pişmanlığınla
Kırgınlığınla
Haksızlığa
Vefasızlığa
Uğramışlığınla
Mahkum olurken
İçinde oluşan yaran
Ya iyileşir
Ya iyileşmez
Yada
Ruhunun derinliklerine gizlenmiş olarak kalır
Zamanla aralanır
Belki
Kapattığın
Kapılar
Pencereler
Ve geçmez dediğin günlerin
Kaçıncı yarısındasındır
Düşüncesindeyken
Durup
Hiç sordun mu kendine
Hayatın acımasız olduğu gibi
İnsanların da acımasız olduğunu..
Serap KAPLAN
